Interview Patricia | Vakblad longfunctieanalisten

Het maart nummer van het vakblad voor longfunctieanalisten had als thema hyperventilatie. Hiervoor werden verschillende artikelen geschreven om meer uitleg te geven en daarmee meer begrip te creëren over hyperventilatie. Deze beroepsgroep krijgt namelijk vaak hyperventilanten te zien in het ziekenhuis op de longafdeling en dit is dus heel belangrijk dat ze meer begrip en kennis hierover krijgen. Hieronder deel ik het interview met Patricia die moedig genoeg was om haar verhaal te delen.

Ook ik mocht mijn verhaal delen. Het interview kan je hier lezen

Ik ben Patricia, 34 jaar en werkzaam als medewerker in een bouwmarkt. En ik heb al vanaf mijn 17e last van chronische hyperventilatie.

Dit houdt in dat ik dagelijks wel problemen ondervindt met mijn ademhaling maar geleerd heb om hier mee om te gaan. Of het nou gaat om fietsen, een stuk lopen, iets optillen, in het begin ben ik kortademig maar als ik eenmaal “de slag te pakken heb” gaat het weer regelmatig.

Bij mij is het plotseling begonnen op 17-jarige leeftijd. Na het douchen werd ik ineens heel erg benauwd en naar in mijn hoofd. Gelukkig wist mijn moeder wat er aan de hand was en die heeft mij hierdoorheen geholpen.

Helaas betekende dit het begin van een lange weg met heel veel angst onzekerheid en onbegrip.

De hyperventilatie kwam steeds vaker en vaker en zonder enige aanleiding opzetten. Het ene moment zat ik heerlijk met vriendinnen op een terras, het andere moment brak het zweet me uit, kreeg ik geen lucht meer en raakte ik compleet in paniek.

Op mijn 19e zat ik regelmatig bij de huisarts om al mijn vitale functies te controleren,

Ook begon ik enorm af te vallen, en ontwikkelde ik de angst om dood te gaan.

Nachtelijke telefoontjes naar de huisartsenpost waren inmiddels normaal geworden en niemand leek mij dan ook te begrijpen.

De huisarts heeft mij uiteindelijk doorgestuurd naar een poli op het umc in Utrecht. Daar zijn ze tot de conclusie gekomen dat ik chronische hyperventilatie had en daarnaast een agorafobie.

Na 6 jaar strijd en verschillende psychologen, een lichaamsgewicht van inmiddels 45 kg (ik ben 1.80m) was het einde zoek. De huisarts vond het nodig dat ik aan de paroxetine ging.

Haar vermoeden bleek juist, Na 2 weken in een hel te hebben verkeerd van de bijwerkingen werd ik weer mezelf. Wat bleek chronische hyperventilatie en een serotonine te kort was mijn diagnose.

Ik pakte mijn leven weer op en leerde om te gaan met mijn hyperventilatie.

Fietsen de 1e vijf minuten moet ik op mijn ademhaling letten, tintelingen in wangen en ledematen word ik dan niet meer bang van, licht gevoel in mijn hoofd ja daar let ik nog wel op.

November 2017: Helaas een miskraam gekregen, doordat wij in een ivf-traject belanden dacht ik na al die jaren wel zonder paroxetine te kunnen, Helaas heb ik moeten onder vinden dat ik daardoor een hele grote terugval heb gekregen. Ik durfde niet meer naar buiten, helse angsten, hyperventilatie niet onder controle te houden. Kortom een harde les.

Nu maart 2019 ben ik weer zo goed als de oude, maar hyperventilatie gaat nooit weg.

Het ergst aan deze aandoening want dat is het is het onbegrip en het plotselinge optreden ervan.

Het heeft mij heel veel vrijheid gekost, vrienden, werkplekken en ga maar door.

Artsen sturen je weg het is maar hyperventilatie. Theoretisch is het MAAR hyperventilatie maar voor mij als persoon is het een drama, Tintelende handen, voeten. Zwabberbenen, onzekerheid, benauwdheid, overslaande hartslag, bang om een hartstilstand te krijgen, zweten, onrust, niet slapen, zere spieren, licht in het hoofd, angst gedachten, ANGST!!

Dus nee het is niet MAAR hyperventilatie het is hyperventilatie.

Heel veel therapie heeft mij veel inzichten gegeven, Mindfulness is een goede maar door de hyperventilatie voel ik alles in mijn lijf dus in het begin was dit voor mij juist een trigger.

De klassieke in een zakje blazen methode, roept bij veel hyperventilatie patiënten alleen maar meer benauwdheid op, afleiding is wat deze mensen nodig hebben. Laat ze de tafel van 10 maar op zeggen of simpelweg een spelletje als galgje, door het nadenken komt alles weer tot rust. Wordt het ritme weer normaal.

Het zou fijn zijn als er meer begrip komt voor mensen met hyperventilatie

Neem van mij aan, dat we niet zomaar bellen naar een huisartsenpost of zomaar naar de huisarts gaan. Tegen de tijd dat we dat doen zijn we al 3x dood geweest en hebben we al vele ziektes overwonnen. Dus toon begrip begrijp dat de stap die gezet wordt naar een arts toe een hele grote is en dat diegene daar het heel moeilijk mee heeft.

Op dit moment gaat het heel goed met mij, maar leef ik wel dagelijks met de chronische hyperventilatie. Een onbezorgde dag is voor mij een zeldzaamheid maar ik ben blij dat ik wel weet hoe ik er mee om kan gaan en dat ik een arts heb die mij begrijpt en zelfs beter nog, echt probeert te begrijpen.

Hyperventilatiecoach
error: Oeps, kopiëren heb ik liever niet. Wil je de tekst ontvangen kan je me mailen